Zoals jullie merken vind ik het heerlijk om af en toe mensen af te vallen en hun gedrag cq mentaliteit onder de loep te nemen. Helaas zal ik dit waarschijnlijk altijd zo blijven. Het is deels karakter bepaalt en deels ingeven door het feit dat ik vaak de kansen niet heb gekregen, die andere vaak in de schoot geworpen worden. Als je er dan niks mee doet, krijg je er van mij soms flink van langs.
Zoals ik namelijk in mijn eerdere post vermelde zou ik graag met sommige mensen ruilen. Overigens wil ik daarmee niet zeggen dat het leven van bv. een tennisprof altijd de gelukkigste is, maar het is voor mijn gevoel nog altijd beter dan in onzekerheid die ik elke dag weer moet ervaren. Dit klinkt negatief, maar ik weet nooit van te voren wat me nu weer staat te wachten. Welke pijntjes me die dag evt. weer gaan 'kwellen'. Er gaat geen dag voorbij dat er helemaal niks 'mankeert' aan mijn lichaam. Ik zit vol met antibiotica, ontstekingsremmers, etc, het houd een keer op!
Ik kan met dit alles overigens prima leven. Ik ben niet zo snel van mijn stuk, maar het blijft vervelend om te merken dat bepaalde lichamelijk omstandigheden je dagelijkse leven flink kunnen belemmeren en verkleinen.
Daarnaast wordt het er dus niet beter op en is de kans op 'vooruitgang' nog een eindje weg.
Nu leef ik heel mijn leven al volgens een bepaalde patroon, dus die 2 jaar kunnen er ook nog wel bij. Uiteindelijk zal ik hopelijk beloond worden met de het mooiste cadeau dat men mij kan geven. Maar wat dan? Hoe ga je dan verder? Ik ben zo benieuwd! Misschien zwakt mijn kritiek op andere dan ook wel af, omdat ik opeens in de zelfde situatie terecht kom als een vrijwel gezond iemand!
Ik denk dat ik het antwoord overigens allang weet. Dit gaat niet gebeuren. Ik ben en blijf een eigenwijze, fanatiekeling die nooit rust voordat hij het gevoel heeft er alles te hebben uitgehaald. Daarnaast heb ik heel mijn leven al moeite met het te snel tevreden zijn over een bepaald resultaat. Voor dat bij mij iets echt af is ben ik maanden aan bijschaven. Het kan altijd beter in mijn ogen. Toch moet er een moment zijn dat je zegt nu is het genoeg. Ik laat het los, ik heb mijn best gedaan, dit is wat er in inzit. Ik bedoel waarom maak ik me niet druk om het feit dat mijn woonkamer inmiddels weer een complete chaos is?
Ik bedoel wat is dit voor verkapt perfectionisme? Is het deels gewoon imagebuilding?
Vanavond vertelde mij iemand dat ik in zijn ogen heel arrogant overkwam op de baan. Hij kende mijn situatie toen nog niet en zwakte het daarom ook meteen weer af. Toch denk dat hij de spijker op de kop sloeg. Ik ben best wel een show mannetje. Ik geniet wel van de aandacht op en naast de baan en maak er dan soms ook wel handig gebruik van.
Vroeger kon ik al een hoop drama maken over een klein sneetje in mijn vinger. Het was soms net een komische toneelstuk, waarbij ik alle aandacht naar me toe zoog. Het hoort gewoon een beetje bij me en ook dat zal altijd wel zo blijven. Het sterkte me ook. Ik ben (heel) vroeger altijd erg onzeker en verlegen geweest en deze aanpak heeft zeker meer zelfvertrouwen gegeven.
Ik ben alleen bang dat het soms een beetje doorgeslagen is. Als ik nu mijn open brief van gisteren weer door lees, denk ik, nou nou!!!!, je durft wel zonder deze jongen persoonlijk te kennen. Ik maak misschien soms iets te veel een inschatting vanaf de zijlijn. Dit is best gevaarlijk, al blijf ik in dit geval bij mijn standpunt. Er is veel meer mogelijk is als deze jongen wat harder voor zichzelf zou zijn en al die zogenaamde liesblessures en ander fratsen thuis laat. De weg naar de top is zwaar, maak het dan nog niet zwaarder. Vastberadenheid is goed, maar eigenwijsheid kan soms een enorme last zijn en ik kan het weten, want ik voel het nog dagelijks. Het maakt je ook minder geliefd bij anderen. In Thiemo's geval het grote publiek, het publiek dat hij in de toekomst nog zeer hard nodig zal hebben
Daar ga ik weer.......:) :) Zucht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten