11 februari 2011

Friends forever!

Uit respect en 'liefde' voor bepaalde mensen heb ik o.a. mijn blog over attentheid verwijderd. Soms is de tijd gekomen om dingen te laten rusten en weer verder te kijken!
Emoties zijn niet erg, maar soms kan het zicht op de werkelijkheid daardoor wel eens gedeeltelijk vervagen.
Ik heb zelf ook steken laten vallen.
Dus mocht ik mensen hebben gekwetst dan spijt dat mij. Ik hoop wel dat zij nu zullen begrijpen dat bepaalde uitspraken soms wel eens uit pure onmacht ontstaan.

Ik trok het gewoon niet meer en ik heb jammer genoeg niet eerder aan de bel getrokken. Ik denk dat dat mij een hoop 'ellende' had bespaard.

10 februari 2011

0

Vandaag was het in één keer genoeg geweest. Alle opgekropte emoties zijn er aan het begin van de avond uitgekomen. Het is lang geleden dat ik er zo vanaf ben geweest. Ik heb gehuild als een klein kind. Bepaalde gebeurtenissen in een vrij recent verleden hebben blijkbaar toch een te grote wissel getrokken op mijn geestelijk welzijn. Ik dacht dat ik het weer voor elkaar had, maar helaas was ik nog niet goed aan verwerking toegekomen.
Ik heb ruim 6 maanden lang niet geluisterd naar mijn lichaam en als een halve zot geleefd. Vanaf nu gaat de knop weer om en gaan we weer vanaf nul begin. Ik wil weer echt plezier hebben in mijn leven en niet doen net als of.
De jaren die nog gaan komen voor de operatie moeten een 'feest' zijn. Nu kan het nog! Daarna is het een grijs gebied, al blijf ik me zelf elke dag moet in praten en. Ik heb ook geen keus. Ik heb dit pad gekozen en we gaan het voltooien nu! Mij krijg je niet zomaar plat!

08 februari 2011

Open brief


Beste Mevrouw Schippers,

Ontzettend triest dat u en uw partij opnieuw tegen een actief donorschap zijn.

Een inbreuk op zelfbeschikkingsrecht? We hebben een vingerafdruk op ons paspoort en een een DNA databank. In vrijwel overal hangen tegenwoordig camera's !!!!!??????

Als we actief Donor zijn kunnen we ook heel goed zelf beslissen wat we willen of niet. U doet nu net of we in Nederland een stelletje randdebielen zijn, die niet bij machte is om zich ergens af te melden! U vertegenwoordigd toch de partij die de vrijheid van de mens hoog in het vaandel heeft staan? Waarom legt u dan 80% van de mensen uw mening op? Zijn het weer de verzekeringen die bang zijn voor te hoge extra kosten?

Argument 1 kunnen we dus nu schrappen!!!

Dan het aantal donoren? Hoe kunt u dit weten als u Nederland niet de kans geeft. Als je nooit iets probeert kom je nooit een stap verder! Hypotheekrente aftrek? Zullen we nog een paar voorbeelden noemen! Eigenlijk zijn jullie gewoon zo ontzettend laf conservatief. Ieder mens weet dat je pas iets weet als je het probeert.

Het gaat goddomme weer om de zogenaamde cijfers en niet over directe mensenlevens. Ergens in een kantoortje is weer vastgesteld wat het moet worden. Nee, Bingo!

Mevrouw Schippers ik nodig u graag uit om eens persoonlijk van gedachte te wisselen zonder externe druk. U weet namelijk net zo goed als dat wij van alle ons omliggende landen het slechtste jongetje zijn van de klas zijn!

Argument 2 kunnen we dus nu ook schrappen!!!

Laat ik nog een paar ding toevoegen. 

Mocht u of één van uw partijgenoten ooit zelf een orgaan nodig hebben, dan ga ik er vanuit dat u allen ook geduldig wacht en niet als het u te heet wordt onder de voeten naar Belgie vlucht! 

Een orgaan moet je verdienen. Ik heb er heel mijn leven voor opzij gezet. Ik zou ooit 10 jaar worden en nu ben ik al 30 en ik laat me mijn kaas nu niet meer van brood eten! Ik heb recht op een verder leven. Een leven dat u en uw partij dusdanig bemoeilijkt dat er jaarlijks tien tallen mensen voor niks sterven. Denk daar maar eens over na. De paus wil ook geen condoom gebruik en dat noem ik moord, dus vult u het verder zelf maar in.....

Maar goed, er komt een moment dat uw beleid niet houdbaar meer is en dan hang ik de vlag buiten!

Hoogachtend,


Jesse Nederlof

Rentree Elting - Haarhuis tijdens het ABN-Amro Toernooi


04 februari 2011

Scott Walker, wie?

Omdat de muziek van Scoott Walker enige uitleg vraagt, plaats ik hierbij een tv interview uit 2006 en een potret van hem uit een New Yorkse krant, waarbij onder uit wordt gelegd waar het nummer Jesse over gaat. Maar het vertelt ook over het begin van zijn carriere en de status die hij heeft opgebouwd in de loop der jaren.



And other brilliantly strange concoctions from the elusive pop genius Scott Walker.

On The Rising, Bruce Springsteen wrote about 9/11 from the point of view of firefighters and horrified bystanders. Toby Keith (“Courtesy of the Red, White, & Blue [The Angry American]”), Neil Young (“Let’s Roll”), and the Wu-Tang Clan (“Rules”) gave us the outraged, ass-kicking-patriot perspective. The Beastie Boys (“An Open Letter to NYC”) rallied to celebrate New York. Scott Walker writes about 9/11 as a nightmare Elvis Presley is having.

On “Jesse,” the third track on Walker’s new album, The Drift, Elvis is sitting on the Memphis prairie in the moonlight, talking aloud to his stillborn twin brother, Jesse—as he would often do “in times of loneliness and despair,” according to Walker’s sleeve notes. Elvis is dreaming about the planes smashing into the Towers.

It starts with an ominous drone. A bass guitar throbs darkly (which, says Walker, represents the planes approaching). Then Walker slowly, deliberately whispers, “Pow, pow” (which, he says, represents the planes hitting the Towers). A disembodied guitar riff from “Jailhouse Rock” floats menacingly. Drums never arrive. At last, Walker floats into the song with his deep, rich baritone: “Nose holes caked in black cocaine . . . ”

(“Pow!”)

(“Pow!”)

After six more minutes, and images of Elvis crawling around on his hands and knees, “smoothing out the prairie / All the dents and the gouges,” the music dies, and he’s left wailing: “Alive / I’m the only one / Left alive / I’m the only one / Left alive.”




It is devastating. And, against the odds, convincing: By the end of “Jesse,” Walker has somehow fused his unlikely subjects. You imagine the Towers as a stillborn twin: the ultimate phantom limb, an ever-present void in the skyline, an ache that never goes away.

Walker, who is 63, has one of the greatest voices in pop history, and in his younger days, when he battled orchestras as part of the sixties pop group the Walker Brothers, he was not afraid to use it. What he has lost—not much—in fullness over the years, he has more than compensated for by developing a unique, quasi-operatic style. He will twist a word, and a line, inside out, stretching vowels, leaving syllables to die in the air, gliding imperceptibly up and down his register. It is theatrical, designed to wring shades of meaning from diamond-hard lyric fragments. And also purely musical—if meaning remains elusive, and it often does, well, confusion still sounds gorgeous.

If it is rare to find artists working at their creative peak into their sixties, it is rarer still to find one releasing his most radical work yet. The Drift is Walker’s first album in ten years and third in 30, after 1984’s Climate of Hunter and 1995’s Tilt. It will be followed by a documentary, Scott Walker: 30 Century Man, in which everyone from Radiohead to Brian Eno lines up to sing his praises. This extraordinary trilogy exists entirely in Walker’s own, self-invented musical world, and it is not an easy world to enter. The music is dark, velvety, and almost motionless, yet full of tension. Sometimes, it sounds like an aria; at others, like industrial noise.

On The Drift, Walker has pared this sound to the point where he barely needs melody anymore. Instead, there are whirring synthesizers, great orchestral blocks of sound, noises of unknown provenance—a recent BBC interview showed studio technicians whacking a great side of meat—a donkey braying, and, at one point, a malevolently quacking Donald Duck. Yet this is not experimentation for experimentation’s sake. Everything Walker does has a purpose, and his songs unfold like carefully scripted dramas, even if we’re not sure what the plot is.

It has taken him a long time to get here. The Walker Brothers left Los Angeles to make it big in England in 1965, as American acts felt compelled to do for a couple of years in the wake of the Beatles. They succeeded on the back of a Spector-esque wall of orchestrated sound: “The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore” remains a pop classic.

Teenybopper stardom didn’t suit, and in 1967, Walker went solo, discovered Jacques Brel, and released a string of albums—Scotts 1 through 4—that reinvented his persona as an existential balladeer. Listening to these records, you picture him wandering the boulevards of Europe, talking about avant-garde film and literature in cafés, obsessively analyzing his last affair even as he begins the next.

If that sounds overripe, often it was. In order to enjoy this music, you need to develop a taste for sweeping string arrangements, plaintive reed instruments, and maudlin self-dramatization. Scott 4 is the cult object (the first real sign of Walker’s experimental ambitions, it tanked), but Scott 3 is the best and most balanced of these albums. The buzzing strings on “It’s Raining Today” sound like a Bernard Herrmann Hitchcock score.

Walker’s philosophical leanings meant he occasionally succumbed to pretentiousness, but they were also what made him more than just another crooner abusing the great American songbook all the way to Vegas. Which is pretty much what he became in the following decade, releasing a string of mediocre cover albums that dipped into country and cabaret.

Om af te sluiten nog een paar extra tracks van het album The Drift. Misschien nu in een iets ander licht bezien na het verhaal over de persoon Scott walker zelf.










03 februari 2011

Scott Walker (mooi of niet?)

Zoals de meeste van jullie onderhand wel weten ben ik een enorme muziekfan en dat is eigenlijk nog mild uitgedrukt. Ik heb in 5 jaar tijd ongeveer voor 500 GB gedownload en ben nu in ongeveer een week +/- drie kwart aan het verwijderen. Ik had zoveel dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Ik behoud een map losse nummers van ruim 100 GB voor tussendoor en +/- 2000 complete cd's die ik echt de moeite waard vind.

De meeste plaatjes die ik bezat waren van een dusdanig niveau dat ik er niet meer dan één keer naar geluisterd heb. Aan sommige cd's ben ik zelfs nooit toegekomen.Vooral de afdeling EMO en Post-hardcore heeft het zwaar te verduren gehad, daar is vrijwel niks van over. Het meeste (Fall out Boy, Sum 41, etc.) is het ook niet eens waard om in de schappen van de winkel te liggen.
Overigens ontkwamen ook cd's van bv. Snow patrol, Muse, John Mayer en Coldplay de slachting niet Deze muziek komt vaak ook niet meer boven de middelmaat uit. Ik vind het leuk ze een keer live te horen, maar daar houd het wel een beetje op. Wat blijft er dan over zou je zeggen? Heel veel! Ik geef toe je moet wel een beetje een liefhebber zijn om het te kunnen ontdekken en te waarderen.

Voor de gemiddelde muziek luisteraar houd het namelijk bij bovengenoemde namen op en dat is wel zonde eigenlijk. Er zit zo'n enorme wereld achter de 'commerciële' producties. Sommige bands zijn er overigens in geslaagd deze wereld binnen te komen zonder hun eigenheid te verliezen. Ik noem namen als: Radiohead, Arcade Fire, Franz Ferdinand, LCD Soundsystem en Porcupine Tree. Alle grote bands die ook volgens de kenners hun eeuwigheidswaarde al hebben bewezen. Toch is de doelgroep van de meeste bands dus vrij klein.

Daarnaast zie je zoveel bands na 1 of 2 zeer goede cd's het ene na het andere vrij matige plaatje afleveren. Ik noem bv. Oasis, Foo Fighters, Travis, Placebo, etc. Blijkbaar is het ontzettend moeilijk om inventief te blijven zijn. In Nederland gebeurde dit bv. met Krezip. Daar was de fantasie al na één cd volledig uit. Die hebben jaren lang geteerd op 2 á 3 nummers.

Maar wat zit er dan nog achter de bekende wereld? Ik noem namen, als Scott Walker, Robert Wyatt, Belle & Sebastian, Camera Obscura, Burial, British Sea Power, Deerhoof, Sun Kill Moon, Patrick Wolf, Modest Mouse, etc.

Ik heb trouwens het grootste deel van mijn collectie gefilterd met Metacritic, een site die alle recensies verzameld van cd's van de afgelopen 6 jaar. Alles onder de +/- 80% is in principe de prullenbak in gegaan. Ik moet zeggen je verzameling slinkt dan waar je bijstaat. Uiteindelijk hou je dus wel de echte 'toppers' over.
Natuurlijk zit daar redelijk veel experimentele muziek tussen. Iets nieuws duven doen, wordt vrijwel altijd hoger beloond. Ik heb daar overigens niks op tegen. Ik hoor graag af en toe een ander geluid. Er wordt al zoveel nageaapt in deze tijd. Ik wordt onderhand een beetje gek van al die 'coverbandjes' zoals de Black Eyed Peas. Maak nu eens iets van jezelf!!!!!!

Overigens kan ik door mijn klassieke achtergrond misschien ook net wat meer verteren als andere mensen.
Ik vind niet snel iets modern, of niet toegankelijk. Laat het maar komen. Vaak ontdek je pas na het meerdere luister sessies de kracht en de kwaliteit van een track

Een voorbeeld is het onderstaande nummer Jesse van Scott Walker. Het komt van de de cd The Drift. In vrijwel alle grote popbladen is het plaatje unaniem de hemel in geprezen. Zo'n kunststukje wordt maar zelden gemaakt was het algemene oordeel en toch is het publiek ontzettend verdeeld. Ik kan heel goed begrijpen waarom. De muziek is soms verre van toegankelijk.
Mijn adem stokte in ieder geval even en dat gebeurt vrijwel nooit! Pure donkere 'schoonheid'! wat mij betreft. Maar het vergt geduld om het te waarderen.



Lang leven de muziek!