Hollen of stilstaan

Zo schrijf je bijna een maand geen letter en zo heb je zin om elk uur wel iets te melden. Het is een beetje een verlengde van mijn karakter. Hollen of stilstaan. Toen ik vroeger nog iets kleiner was, deed ik precies het zelfde.

Vaak begon ik ergens met super veel enthousiasme aan, om er even later weer net zo snel mee op te houden. Ik las soms 5 boeken in een maand om in het vervolg dan weer een halfjaar lang geen kaft te beroeren.
Later op de middelbare school ging het al niet veel anders. Ik deed de eerste maanden meestal niks om dan op het laatst nog een eindsprint in te zetten, met als gevolg een rapport met net die ene voldoende die ik nodig had. Laat het nu net in mijn Havo examen jaar een keer mis gaan. Wat baalde ik toen. Ik kon me zelf wel wat aandoen opdat moment. Nog een jaar op die saaie klote school.

Sommige die dit lezen zullen nu ook elk dag naar het Willem in Waalwijk fietsen en denken dat valt toch wel mee. In mijn tijd zeker niet. Er mocht echt helemaal niks en als er dan wat werd ondernomen, moest het wel eerste door een commissie van geloofsbroeders worden goedgekeurd.
Ik weet nog goed dat op het eerste echte brugklasfeest, in ik meen '93, de leraren een act opvoerde op het in mijn ogen onschuldige No Limit. Dat viel echt volledig verkeert bij de reïncarnatie pietjes. Ik vond het geweldige, al ondermijnde het misschien later het gezag van sommige. Het voordeel in deze, was dat die toch vaak al ver te zoeken was, dus waar maakte men zich nu werkelijk druk om. Ik genoot tenminste eindelijk keer van de school waar ik 'gedwongen' naar toe moest, want  zo ging het in die tijd eigenlijk nog wel. De katholieken en Islamieten ging bovenaan het viaduct rechts en de andere links. Een kerkelijke splitsing. Het was in ieder geval een symbool van de verzuiling, hahaha.

Overigens hield ik het fietsen wel vol. Ik ging 7 jaar lang elke dag door weer en wind 11 kilometer heen en 11 kilometer terug. Overigens was dit zeker niet altijd erg. Ik genoot vaak van alles om me heen, met daaraan gekoppeld een enorm berg fantasie. Ik reed regelmatig in de ronde van Vlaanderen of gewoon Waalwijk - Oudheusden - Waalwijk. Als ik dan bijna bij de finish was moest ik nog die scheiding der kerken beklimmen alvorens ik mij heerlijk liet afzakken richting Oudheusden. Dat was absoluut het hoogtepunt van de koers. De vrij val richting het plaatsnaambord. En dan net voor de bocht afremmen. Soms reed ik overigens wel eens door omdat ik de bocht dan nimmer meer kon halen.

Ik hield deze alleen strijd jaren vol. Ik moet zelfs bekennen dat ik soms baalde als er iemand met mij terug reed. Ik ben altijd wel een beetje een loner geweest. Ik hoorde op school ook niet echt ergens bij. Ik had wel vrienden, maar dat werden nooit echt maten. Mark was eigenlijk de enigste uitzondering, maar hem kende ik toen al ruim 8 jaar. Beide ouders zaten zelfs nog samen om zwangerschapsgym.

We leerde elkaar echt kennen op het tennispark. Daar werden we vast enkel -en dubbelmaatjes. Samen verbleven we vaak vele dagen achtereen op het heilige beton of gravel. We speelde daar regelmatig vijfsetters die hele middagen in beslag namen. Ik was dan Stefan Edberg.
Net als mijn grote voorbeeld liep ik op vrijwel elke (domme) bal op. Hierdoor waren de meeste partijen na drie sets al wel voorbij. Ik was zeker geen slechte voleyspeler, maar Mark was gewoonweg de betere tennisser. Zijn backhand was som echt dodelijk. Daarnaast had ik mijn mentaliteit niet mee. Ik was af en toe een enorme drift harses. Als iets niet lukte kon je maar beter uit de buurt blijven. Ik heb hele lego bouwwerken in klap te gronde doen gaan. Wat nou tsunami!

Ik denk dat het geen hierboven beschreven ook wel een deel van eerder alinea's verduidelijkt. Mijn concentratievermogen was vroeger niet altijd best. Daarnaast was voor mij de lol er dus snel af, als iets niet helemaal lukte. Verder was en ben ik nu eenmaal een toch een beetje een dromer, de fantast, noem het maar wat je wilt. Ik heb vaak veel ideeen, alleen regelmatig blijft de uitvoering achterwegen.
Toch heb ik me wel altijd enorm kunnen vermaken. Ik zat ook nooit stil, tot ergernis van mijn ouders, die o.a. altijd de chaos rond mijn bord moesten opruimen. Ik at altijd met de gehele tafel!  Het is een familie dingetje. Mijn opa's stropdassen, waren meestal een delicatesse van etenswaren. Ik hoor mij oma nog roepen: "Aart kijk nu uit je stropdas hangt weer in de soep" Te laat!!! Waar blijft de tijd (zucht).........

Ik ben in de loop der jaren overigens wel veel veranderd. Er is natuurlijk ook een hoop gebeurd. Mijn leven staat nooit stil en de mogelijkheden worden steeds schaarser. Je zal dus moeten pakken wat je pakken kan en proberen af te maken wat je afmaken kan. Soms denk ik echter ook wel eens waar doe ik het voor? Wat is het doel? Wat heb ik er nu eigenlijk aan?  Ik denk dat het antwoord ligt in een stukje waardigheid en de drang om me mezelf te bewijzen. Te laten zien dat ik best wel ergens goed in kan zijn, iets met succes kan voltooien.

Gek eigenlijk dat ik in het hele verhaal niet mijn vrijwilligerswerk voor de jeugd van TV Heusden heb meegenomen. Als ik iets volhoud is dat het wel. Dit jaar wordt mijn 15e jaar in de jeugdcommissie. Laatst zei ik nog tegen iemand dat het wel eens mij laatste periode zou kunnen zijn. Waarom heb ik dit in 1998 niet gezegd, of in 2002, of 2006. Waarom hou ik dit wel vol? Het is het bijna altijd hollen....
Ik denk dat jullie het antwoord zelf wel weten. Ik wil er niet te lang bij stilstaan. Overigens verwacht ik niet dat ik ditmaal wel de de daad bij het woord zal voegen en dat is misschien maar beter ook.

Het werken met de kids is toch een beetje mijn "lust" (gevaarlijk woord in deze tijd) en mijn leven. Ik kon het "stokje" (wederom link) van mijn vader helaas door omstandigheden niet overnemen.Overigens heb ik dit ook heel lang niet gewild. Ik had vele andere ideeën over mijn toekomst. "Papa ik wil directeur worden van Shell" Ik was 5, sorry! "Ik wordt stratenmaker" Ik was toen 12 en had net de hele tuin verpest. "Ik wordt architect" Ik was toen 15 en had een 3 voor wiskunde. "Ik ga de politiek in" Ik was toen 18 en werd helaas niet veel later voor het eerste deels afgekeurd........

Live is hard sometimes, so take what you can en probeer ook soms eens stil te staan bij wat je hebt en dan weer hollen, want ja het leven gaat helaas door.