Waarom?

Een jaar of 15 geleden heb ik ooit eens gedacht aan het zetten van tattoo en ik overweeg dit nu weer opnieuw.
Mocht ik mijn transplantatie doorstaan zou ik eigelijk wel iets op mijn borstkas willen laten zetten. Geen groot ontsnappingsplan, maar iets subtiels wat me voor altijd zal doen beseffen hoe waardevol het leven is. Daarnaast wil ik ook al heel lang eigelijk iets van mijn broer bij me dragen. Misschien kan ik dat daar meteen in mee verwerken.
Mijn ouders zullen het wel weer een rare impulsieve gedachte vinden.
"Zoiets past toch helemaal niet bij jou". "Je gaat je lichaam toch niet verpesten"

Over verpesten gesproken. Als mijn pa nu eens een second opinion aanvraagt. Hij loopt nu al een paar maanden met zijn gehoor te tobben bij de KNO arts in Den Bosch. "Kom in september maar een keer terug" Straks hoort hij niks meer en is z'n passie naar de klote!
Ik begrijp mijn vader af en toe echt niet. Voorbeelden te over binnen zijn eigen familie hoe het niet moet, maar hij laat zich toch weer afschepen.......(zucht)
Ik kom er overigens niet door. "De arts zal het toch wel weten"

Ik geef toe dat ik soms wat meer geduld zou moeten hebben met artsen en dergelijke, maar ik heb ook geleerd dat er soms juist meer druk op moet worden gezet. Bepaalde medische figuren zijn niet vooruit te branden. Wat dat betreft zijn het ook net mensen.

Maar goed hij vindt het blijkbaar allemaal prima. Zou hij beseffen dat hij ook nog een vrouw heeft die er nu onder lijd? Wat zij je?