.....................

Het gaat de tijd een beetje klote met me. Ik probeer me steeds opnieuw weer groot te houden, maar kom er gewoon niet uit. Ik voel steeds meer hoe de transplantatie nadert en druk uitoefent op mijn schouders. Daarnaast ben ik ook gewoon bang. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik er wel doorheen zou wandelen. Ik wist altijd precies wat ik wilde, maar ik weet het voor het eerst niet goed meer. Ik weet het echt niet meer. Ik wil geen angst hebben. Ik bedoel het zou zonde zijn om de tijd weg te gooien die ik sowieso nog heb. Maar het is op dit moment verdomd moeilijk. Ik heb me eigenlijk nog nooit zo alleen en machteloos gevoeld.

Ik weet dat ik niet alleen ben. Ik heb mijn vrienden, familie, ik weet het, maar die laaste stap moet ik toch echt zelf zetten. Af en toe denk ik ook bij mezelf doe niet zo idioot, maar het gebeurt. Ik heb er geen controle meer over. Soms zou ik gewoon weer die jongen willen zijn op de foto toen ik 3 was. Dat dikke mannetje dat nog van niks wist. Het ventje waar de wereld nog voor moest beginnen. Maar goed, ik kan niet terug. Althans ik heb er nog geen methode voor gevonden.

Mijn eerst foto met pa op de bassischool. De lego trein op mijn verjaardag. Het zijn allemaal plaatjes die ik steeds vaker begin te bekijken. Ik zou bijna gaan denken dat ik verliefd op me zelf ben. En ik moet ik zeggen ik hou ook wel van Jesse. Ik ben zeker niet perfect, maar ik ben wel altijd me zelf geweest en gebleven. Ik ben vaak gepest vroeger, ik heb veel ellende moeten zien in mijn jeugd, maar dat heeft mijn karakter denk ik niet veranderd.

Ik ben niet boos op mensen, ik haat niemand, maar ik heb van sommige dingen wel spijt. Ik ga er overigens vanuit dat iedereen dat wel heeft. Daarin ben ik niet persé een uitzondering. Ik ben wel eens verdrietig dat ik een aantal dingen niet heb kunnen bereiken die ik zo ontzettend graag wilde. Een vriendinetje, kinderen, een leuk baan. Ik weet wel sommige dingen kunnen nog gebeuren, maar ik weet nu ook dat mijn leven niet oneindig is. Ik heb me zelf vaak zat voorgehouden dat dingen wel komen. Ik ben daar alleen de laatste jaren minder in gaan geloven. Misschien ook wel omdat er nu een datum staat. Daarnaast ziet toch iedereen mij met een ziekte die er uitendelijk voor zorgt dat ik geen 80 wordt. Soms denk ik wel eens was ik maar niet zo eerlijk en open geweest in sommige gevallen. Maar ja, uiteindelijk komt het moment toch. Je zal je verhaal moeten vertellen.

Buiten dit soort dingen, prijs ik me zelf aan de ander kant enorm gelukkig. Ik leef nog waar anderen al zijn gegaan. Ik heb mijn beide ouders nog, mijn broer. Hoeveel kinderen zijn er niet een deel van hun eigen identiteit kwijt door één of ander klote ziekte. Elke dag weer komen de verhalen naar je toe. "Jonge moeder laat 2 kinderen achter"............. I know, ik heb nog wat om op terug te vallen. Maar soms kan ik dat dus niet goed.

Vroeger ging ik dan schreeuwen op sloeg ik mijn lego in elkaar al ik frustraties had. Ik zie daar nu het nut nier meer van in. Dan maar weer eens even huilen. Dat lucht wel op. Ik moet het gewoon af en toe laten gaan. Wat dat betreft ben ik absoluut wel veranderd. Vroeger kropt ik dingen veel langer op. De kreeft die terugkruipt in zijn schaal.

Overigens leg ik me er niet bij neer. Ik beloof me zelf elke keer weer om door te gaan. Stoppen komt niet in mijn woordenboek voor, juist ook tot ergenis van mijn eigen doctoren. "Rustig aan Jesse, je hebt maar één leven". Hoe waar is dat laatste. Ik ben af en toe ook gewoon strond eigenwijs en vasthoudend. Dat zal wel nooit helemaal veranderen.  That's me! Het heeft me er tot nu toe ook doorgesleept en geeft het aan dat er nog genoeg passie in dat kleine lichaampje zit. Ik heb al eerder gezegd dat ik nog te veel doelen heb, om nu het bijltje erbij neer te gooien. Soms vervagen zij alleen wat en dan is het goed dat weer even tot jezelf komt. "Het komt goed!!"

Zo, ik heb mijn hart weer even kunnen luchten. Ik duik mijn bedje in. Ik ben moe. Morgen weer een dag en overmorgen......... Nog genoeg tijd om leuke dingen te doen.