Je kan mijn rug op!

Soms worden er dingen over je gezegd waar je weken over kan nadenken. Meestal is dat goed, omdat het je weer even met de beide bennen op de grond zet, maar soms voel je ook gewoon gekrenkt. Ik snap dat iedereen wel praat over iedereen, that's life, maar soms dan denk ik echt what the fuck? Waar haalt iemand het lef vandaan om zoiets over mij te zegen waar ik niet bij ben.

Ik bedoel iedereen mag kritiek op mij hebben. Ik ben absoluut verre van perfect, maar zeg het me dan gewoon een keer recht in mijn gezicht. Bepaalde dingen moet je niet via derden horen, dat is gewoon heel naar. Helemaal als de persoon die zich zo uitgelaten heeft niet meer bereikbaar is voor commentaar. Erg onvolwassen als je het mij vraagt. Verder wil ik er nu geen woord meer aan vuil maken.