24 juli 2010

Inexplicable!

Zo vandaag maar weer eens de Col de la Madeleine en de Col du Tourmalet beklommen. Zo "voelde" het althans. Na ruim 5 maanden heb ik dan toch maar eens besloten mijn mountainbike te maken. Waarom nu wel? Laat ik zeggen dat de druk van derden toen nam.

Van Andy Leck naar Andy Schleck is een grote stap. Ik was bekaf toen ik mijn etappe gefietst had. Via de pond en daarna over 2 bruggen van de buitencatagorie zo weer naar Heusden. Op delen van het parcours had ik met felle tegenwind te maken en daar heb ik nog het meeste moeite mee. Ik moet soms echt naar adem happen als de wind in mijn gezicht blaast.
Helaas kan je in je ééntje niet in een waaier rijden. Maar goed een beetje afzien hoort er bij.

Wat moeten die mannen in de Tour wel niet voelen als ik nu al bijna van mijn fiets wordt geblazen. Diep respect voor deze berggeiten. Hoe doen ze dit toch? Hoe houden ze het vol?
Ik ben al blij als ik morgen zonder spierpijn op sta. Nee, laat ik maar gewoon met een gemiddelde van 20 kilometer per uur thuis proberen te komen.
Overigens zou ik bij de eerste doping controle al de lul zijn. Als ik een pipi moet doen dan weten ze nog niet eens voor welk medicijn ze mijn nu eigenlijk moeten schorsen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten