22 juli 2010

No way back.

Het is weer even geleden dat ik wat geschreven heb. Ik had er even geen zin in. Soms heb je wel eens van die momenten. Ik heb de laatste tijd ook een hoop op papier gezet en dan is er soms ook een moment van even niet.
Ondertussen is het bijna weer 23 juli. Het gaat zo ontzettend snel. Ruim een jaar geleden lag ik nog in het ziekenhuis en had ik af en toe het idee dat het nooit meer goed zou komen. En nu? Ik weet het niet, we zien wel. Ik denk dat dat op dit moment de beste instelling is. Ik ben erg tevreden over hoe ik me nu voel, maar ook ik weet hoe broos mijn gezondheid kan zijn en het van het ene op het andere moment kan veranderen. Maar goed die broosheid zie ik ook in mijn naaste omgeving bij vrienden, familie, etc.

Het leven is soms keihard. Mijn oom is nu aan zijn laaste weg bezig. Als hij zijn verjaardag in September haalt zou het mooi zijn. Ik denk ook dat dat voor hem een "geweldige" afsluiter is . Hij heeft dat nog als doel, net als ik denk iedereen wel een doel heeft. Alleen voor hem is het misschien het einddoel, waar het voor andere vaak het begin is. Om er er te komen moet je strijd leven, dat is zeker. Dat geld voor iedereen, gezond of niet gezond. Niks komt je aanwaaien, al lijkt het er soms wel eens op, of voelen mensen het zo uit afgunst. "Ja, als mijn ouders geld hadden" Geld is heel mooi, maar wat heb je er aan als je in de situatie verkeert die ik net schetste. Ziekte maakt in onze maatschappij geen ondersscheid tussen arm en rijk.

Wel kan geld soms een rolspelen bij het overleven en dat is naar mijn mening al erg zat. Iedereen zou die zelfde rechten moeten moeten hebben. Maar goed ik wil me ook niet te veel begeven op het pad van de "gezondheidszorg". Ik maak me er ernstig zorgen over, maar andere kant heb ik niet te veel tijd om er bij stil te staan. Ik heb nog een doel voor ogen!

En ik ben niet van plan om me tegen te laten houden door mijn gezondheid. Ik moet nog 2 a 3 jaar genieten en hopelijk pakken we er dan nog minimaal 10 jaar bij.
Natuurlijk zijn er de (gezondheids)regels en moet ik mijn verstand gebruiken. Ik zal ik nog regelmatig geconfronteerd worden met wat ik doormaak, maar ik wil persé niet dat het constant de boventoon voert.

"Het mag geen obssesie worden"

Overigens heb ik deze week daar iemand misschien wel iets te veel mee om de oren willen slaan. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik nog niet vaak iemand heb gezien die zo veel onmacht uitstraalt, deels veroorzaakt door ons botte onbegrip voor iets wat anders is en niet te verklaren valt. Wij mensen zijn soms keihard tegen elkaar. Wat weten we nu eigelijk van wat een ander voelt en hoe hij of zij het beleefd? Vrijwel niks. Ook ik maak me overigens soms schuldig aan "vooroordelen".

Overigens wordt onmacht meestal veroorzaakt door dat we iets niet kunnen sturen.

"Je moet het stuur nu en keer aan een ander geven"

Dan kom ik weer terug bij de bloedingen van een jaar terug, mijn oom die stervende is, etc. Ik ben er uit geklomen. Heb ik geluk gehad? Misschien ben ik toch optijd op de bijrijdersstoel gaan zitten.

"Je moet het stap voor stap doen, niet te veel vragen, niet te veel tegelijk willen. Soms wat meer vertrouwen hebben in anderen. Niet te veel zoeken naar een uitleg. Laat het rusten. Sommige dingen zijn nooit helemaal te verklaren en zullen dat ook in de toekomst niet zijn. Je kan niet alles ophangen aan dat die ene gedachte. Er zijn zoveel factoren die een rol spelen. Hoe meer je twijfelt en zoekt naar verklaringen, hoe gefrustreerder je wordt.
Probeer een beetje te blijven leven en de situatie te accepteren zoals hij nu is. Dan kan je pas weer verder kijken."

En toen moest ik huilen. Achteraf was het de hardste, maar ook de beste les die ik ooit gehad heb. En dat van een verpleger (niet denigrerend bedoeld). Misschien dat ik toch niet alles moet vergeten........

Geen opmerkingen:

Een reactie posten