27 juni 2010

Doorzwemmen

Weer een jaartje ouder. Nog steeds heb ik er een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant ben ik zo blij dat ik kan zeggen dat ik er nog ben en andere kant ben ik ook een beetje verdrietig, wetende dat ik er waarschijnlijk het grootste deel van mijn leven heb opzitten. Hoe ga je daar mee om? Ik kan het mezelf nog steeds goed vertellen. Er is zoveel drang om op deze aardbol te blijven.

Maar goed ik had met mezelf afgesproken dat ik niet zou gaan treuren en dat heb ik tot vanavond dan ook niet gedaan.

Vanochtend zijn mijn ouders komen en zijn Gery en Hans geweest. Het was ontzettend gezellig. Rond 13.00 hebben we lekker geluncht met z'n allen en daarna is iedereen weer vertrokken. Niet lang daarna, zijn er nog een paar vrienden langs gekomen en ben ik in de loop van de middag lekker bij mijn ouders gaan eten. Mijn broer was er ook en dat maakt het op zo'n dag altijd weer extra speciaal. Hij is mijn alles, mijn evenbeeld (uiterlijk dan) en ik zou niet weten hoe het leven zou zijn zonder hem. Hij was erg relaxt vandaag. Geen stress, lekker ondeugend, heerlijk....... Het is me een vent!

Na het eten ben ik weer naar huis gegaan en even later naar de wal gelopen met een lekker muziekje en een heerlijk koud blik Guiness. Aldaar heb ik lekker een uur zitten genieten van de ondergaande zon. Ondertussen heb ik maar eens terug gekeken op de laatste 30 jaar en toen kwamen en er toch wel een paar traantjes. Met een half leeg blikje voor mijn gezicht heb ik in gedachte daarna geproost op de toekomst. Op het moment dat ik het blikje optilde kwam er precies een prachtige witte eend voorbij die zonder afgeleid te worden zijn weg rechtdoor vervolgde. Ook toen ik hem nakeek zwom hij rustig in één rechte lijn door richting jachthaven de Wiel. Zou symboliek dan toch bestaan? Het was in iedere geval een heel bijzonder moment. Ik voelde me even één met hem of haar, wie zal het zeggen.

Niet veel later toen ik me zomaar omdraaide kwam er een stelletje voorbij. Arm in arm, genietend van waarschijnlijk het zelfde als ik. Even verplaatste ik me naar het voetpad en keek ik neer op die jongen die daar zat, turend naar de verte prooste op een wat komen gaat. Zouden ze hebben geweten wat er in mijn gedachten omging? Mijn dromen? Mijn wensen? Nog een prachtige uiteinde hopelijk met iemand samen. Ik denk het niet en dat maakt ook niet uit. Net als die witte eend vervolgde zij hun pad en verdwenen ook zijn langzaam maar tevreden achter de horizon.

Iedereen bedankt voor de lieve belletjes en smsjes. Ik hou van jullie allemaal!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten