Vanochtend een gesprek gehad met Teun naar aanleiding van het verlies in de competitie met 5-1. Ik baalde vreslijk en dat heb ik ook laten merken volgens mij. Ik heb erg veel moeite mijn teleurstelling te verbergen en weer meteen door te gaan. Ik wil altijd winnen, dat was vroeger al bij een potje monopolie. Dan ging ik gooien met dingen.... dat heb ik overigens gisteren niet gedaan. Ik ben ook ouder geworden, al zijn sommige emoties zeker gebleven. Teun voelde dat goed aan. Hij is erg open op dat punt en uit zelf ook wel zijn "onvrede" als het niet gaat. Ik zie wel dingen in hem van mijzelf. Het is ook een kreeft, schuildieren i.p.v. schaaldieren. Hij lijkt wel het meeste op mij van alle tennismaten. Nou ja eigelijk gewoon vrienden. Het zijn een stel geweldige jongens bij elkaar. Misschien moet ik minder hard zijn in mijn oordeel naar hun toe. Zij hebben ook een ander leven, tennis is niet hun enigste bezigheid. Mijn wereld is nu eenmaal kleiner. Moet ik dat projecteren op hun? Niet meer doen denk ik, of stoppen met begeleiden, of gewoon meer accepeteren. Ik heb nu 2 weken om na te denken, dat is wel fijn.
30 april, nee mei natuurlijk (ouwe vent) is de laatste pot. Misschien speel ik dan mee. Ik wacht met smart op de uitslag van Asmunt. Heb al meerdere malen gekeken, helaas ook om 2:22 nog niks.
Ga zo maar eens slapen, nog 2x inhaleren, medicijnen innemen en dan morgen weer optijd op om samen met ma naar de ikea te gaan. Ik heb het gezellig met haar de laatste tijd. heel belangrijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten