Deze week heb ik voor mezelf besloten om nog één keer te proberen een twee tal tennistoernooien te gaan spelen. Het gaat zo onzettend goed, dat ik het mezelf niet zou vergeven als ik het nog niet een keer probeer. Mijn moeder heb ik het nog niet verteld en ik wil dat nu ook nog niet doen. Zij heeft nog steeds veel vrees van alles wat gebeurd is en ik zou haar nu alleen maar op de kast jagen. En ik besef donders goed dat mijn grenzen nu lager liggen en ik heb mezelf ook plechtig beloofd daar niet overheen te gaan. Bjorn en Birgit zullen het meeste werk moeten doen op de baan. Als het overigens niet meer gaat voor mijn gevoel, stop ik er acuut mee. Ik merk echter nu pas dat ik na de laatste bloeding van mei vorig jaar, nog steeds het vermogen heb zeer behoorlijk mee te komen. Daarnaast zijn al mijn "angsten" verdwenen. Het is zo essentieel is om regelmatig te sporten. Met één of twee keer in de week zakt mijn conditie gewoon terug en dat wil ik zoveel mogelijk minimaliseren. De komende periode moet ik zo goed mogelijk doorkomen en pakken wat ik pakken kan.
Ik weet dat wat ik ga doen misschien een gok is, maar ik wil gewoon niets liever. Nu terugkeren in een toernooi zou mij mentaal alleen nog maar nog sterker maken en misschien net die boost geven die ik zo hard nodig heb op dit moment.
Vanavond overigens weer gewonnen met 2-6, 7-6, 7-5. Het was niet altijd best, maar op vastigheid en met slimme ballen kan je ver komen. En vooral dat eerste begin ik steeds beter te beheersen. Ik kan steeds meer met beleid rustig op mijn kans wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten