03 februari 2011

Scott Walker (mooi of niet?)

Zoals de meeste van jullie onderhand wel weten ben ik een enorme muziekfan en dat is eigenlijk nog mild uitgedrukt. Ik heb in 5 jaar tijd ongeveer voor 500 GB gedownload en ben nu in ongeveer een week +/- drie kwart aan het verwijderen. Ik had zoveel dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Ik behoud een map losse nummers van ruim 100 GB voor tussendoor en +/- 2000 complete cd's die ik echt de moeite waard vind.

De meeste plaatjes die ik bezat waren van een dusdanig niveau dat ik er niet meer dan één keer naar geluisterd heb. Aan sommige cd's ben ik zelfs nooit toegekomen.Vooral de afdeling EMO en Post-hardcore heeft het zwaar te verduren gehad, daar is vrijwel niks van over. Het meeste (Fall out Boy, Sum 41, etc.) is het ook niet eens waard om in de schappen van de winkel te liggen.
Overigens ontkwamen ook cd's van bv. Snow patrol, Muse, John Mayer en Coldplay de slachting niet Deze muziek komt vaak ook niet meer boven de middelmaat uit. Ik vind het leuk ze een keer live te horen, maar daar houd het wel een beetje op. Wat blijft er dan over zou je zeggen? Heel veel! Ik geef toe je moet wel een beetje een liefhebber zijn om het te kunnen ontdekken en te waarderen.

Voor de gemiddelde muziek luisteraar houd het namelijk bij bovengenoemde namen op en dat is wel zonde eigenlijk. Er zit zo'n enorme wereld achter de 'commerciële' producties. Sommige bands zijn er overigens in geslaagd deze wereld binnen te komen zonder hun eigenheid te verliezen. Ik noem namen als: Radiohead, Arcade Fire, Franz Ferdinand, LCD Soundsystem en Porcupine Tree. Alle grote bands die ook volgens de kenners hun eeuwigheidswaarde al hebben bewezen. Toch is de doelgroep van de meeste bands dus vrij klein.

Daarnaast zie je zoveel bands na 1 of 2 zeer goede cd's het ene na het andere vrij matige plaatje afleveren. Ik noem bv. Oasis, Foo Fighters, Travis, Placebo, etc. Blijkbaar is het ontzettend moeilijk om inventief te blijven zijn. In Nederland gebeurde dit bv. met Krezip. Daar was de fantasie al na één cd volledig uit. Die hebben jaren lang geteerd op 2 á 3 nummers.

Maar wat zit er dan nog achter de bekende wereld? Ik noem namen, als Scott Walker, Robert Wyatt, Belle & Sebastian, Camera Obscura, Burial, British Sea Power, Deerhoof, Sun Kill Moon, Patrick Wolf, Modest Mouse, etc.

Ik heb trouwens het grootste deel van mijn collectie gefilterd met Metacritic, een site die alle recensies verzameld van cd's van de afgelopen 6 jaar. Alles onder de +/- 80% is in principe de prullenbak in gegaan. Ik moet zeggen je verzameling slinkt dan waar je bijstaat. Uiteindelijk hou je dus wel de echte 'toppers' over.
Natuurlijk zit daar redelijk veel experimentele muziek tussen. Iets nieuws duven doen, wordt vrijwel altijd hoger beloond. Ik heb daar overigens niks op tegen. Ik hoor graag af en toe een ander geluid. Er wordt al zoveel nageaapt in deze tijd. Ik wordt onderhand een beetje gek van al die 'coverbandjes' zoals de Black Eyed Peas. Maak nu eens iets van jezelf!!!!!!

Overigens kan ik door mijn klassieke achtergrond misschien ook net wat meer verteren als andere mensen.
Ik vind niet snel iets modern, of niet toegankelijk. Laat het maar komen. Vaak ontdek je pas na het meerdere luister sessies de kracht en de kwaliteit van een track

Een voorbeeld is het onderstaande nummer Jesse van Scott Walker. Het komt van de de cd The Drift. In vrijwel alle grote popbladen is het plaatje unaniem de hemel in geprezen. Zo'n kunststukje wordt maar zelden gemaakt was het algemene oordeel en toch is het publiek ontzettend verdeeld. Ik kan heel goed begrijpen waarom. De muziek is soms verre van toegankelijk.
Mijn adem stokte in ieder geval even en dat gebeurt vrijwel nooit! Pure donkere 'schoonheid'! wat mij betreft. Maar het vergt geduld om het te waarderen.



Lang leven de muziek!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten