"Eet je wel goed" "Ga je niet te laat naar bed" "Verdeel je je energie" Ma!!!!!!!!!!!!!!
Waarom mis ik dat soort uitspraken nu? Misschien omdat ik op dit moment te weinig eet, mijn ritme naar de klote is en ik te veel stapjes voor andere zet? Hoe belangrijk is het dat iemand af en toe dus achter je aan zit?
Mijn rugzakje is onderhand overvol. Maar wie doet wat voor mij (terug)? Het kan niet altijd éénrichtingsverkeer zijn. Op een gegeven moment houdt het op. Mijn lichaam kan niet veel meer opvangen.
Misschien is dat het ook wel wat mij het meest raakt op dit moment. Het besef dat alles het steeds iets minder gaat doen, wat ik ook probeer. Het besef dat het over drie jaar misschien een nieuw leven staat te beginnen, maar dat het ook zomaar over kan zijn. Het besef dat je dat alles waarschijnlijk "alleen" zal moeten doen. Dat iemand nu eenmaal niet kiest voor iemand die een zo onzeker leven heeft.
Overigens kan ik dat laatste niemand kwalijk nemen al is dat soms heel moeilijk. Ik ben dan ook af en toe best "jaloers" op sommige van mijn vrienden om me heen, maar ik gun ze alles. Het allerliefst, het allerbeste en het allermooiste.
Mijn drang om te leven en iets te betekenen voor deze wereld zo enorm groot, dat dat mij uiteindelijk wel op de been gaat houden. Daar geloof ik heilig in. Er zijn zoveel dingen die mij nog gelukkig maken. Soms moet je alleen dus even die spiegel voorgezet krijgen van iemand.
Dankje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten